دوره موروماچی

کین‌کاکوجی (نیایشگاه کلاه فرنگی طلایی) به فرمان آشی‌کاگا ساخته شد. کین‌کاکوجی دو بار در آتش سوخته و بازسازی شده است.

دوره موروماچی (به ژاپنی: 室町時代, Muromachi jidai) که با نام دوره آشی‌کاگا نیز شناخته می‌شود، به طور تقریبی فاصله سال‌های ۱۳۳۶ تا ۱۵۷۳ میلادی را در بر می‌گیرد. ویژگی دوره موروماچی استبداد نظامی شوگونها بود که تحت عنوان موروماچی باکوفو نیز از آن نام برده می‌شود.

نقاشی سامورایی

۱شوگون‌سالاری آشی‌کاگا
۲دوره‌های نان‌بوکو-چو و سن‌گوکو
۳مذهب
۴دادوستد نان‌بان
۵پانویس
۶منابع

شوگون‌سالاری آشی‌کاگا
در دوران تجدید حیات کن‌مو، امپراتور گودای‌گو تلاش کرد با به کار گماردن نجبای دودمان امپراتوری، حکومتی غیر نظامی بر پا دارد. این موضوع مورد پسند کاست سامورایی نبود و آشی‌کاگا تاکااوجی با استفاده از حمایت سامورایی‌ها امپراتور را عزل کرد. امروزه گروهی از کارشناسان باور دارند که امپراتور گودای‌گو هرگز امپراتوری واقعی نبود و تنها وانمود می کرده که در جایگاه پادشاهی قرار دارد.

استبداد نظامی موروماچی (شوگون‌سالاری آشی‌کاگا) در سال ۱۳۳۶ به دست آشی‌کاگا تاکااوجی بنیان نهاده شد. او در سال ۱۳۳۸ خود را فرمانده کل یا شوگون خواند و شهر نارا را به عنوان پایتخت برگزید. این دوره در سال ۱۵۷۳ هنگامی که آخرین شوگون عصر موروماچی از کیوتو پایتخت کشور بیرون رانده شد، به پایان رسید. تفاوت شوگون‌سالاری کاماکورا با شوگون‌سالاری آشی‌کاگا در این بود که در حکومت کاماکورا، دربار کیوتو به طور موازی به کار خود ادامه می‌داد؛ حال آنکه آشی‌کاگا بر باقیماندهٔ دربار امپراتوری نیز چنگ انداخت.

دوره‌های نان‌بوکو-چو و سن‌گوکو
سال‌های آغازین این دوران (۱۳۳۶-۱۳۹۲) به سبب دوپاره بودن دربار پادشاهی، با نام دوره نان‌بوکو-چو یا دوره دربار شمالی و جنوبی نیز شناخته می‌شود. همچنین از سال ۱۴۶۷ تا پایان این دوره تاریخی را دوره سن‌گوکو یا دوره جنگ‌های داخلی ژاپن نیز می‌نامند.

مذهب
بین قرن‌های هشتم تا چهاردهم، آیین شینتو به تدریج جایگاه خود را در برابر بودیسم از دست می‌داد. اما در این دوران با نسخه‌برداری از مراسم و کتاب‌های مقدس آیین بودایی، توجه دوباره مردم را به خود جلب کرد. دین تازه مسیحیت نیز آرام آرام راه خود را در جامعه ژاپن باز می‌کرد.

دادوستد نان‌بان[ویرایش]
دوره تجاری نان‌بان از هنگامی آغاز شد که اولین اروپاییها در سال ۱۵۴۳ پا به خشکی‌های ژاپن گذاشتند. یک کشتی پرتغالی که به سمت ساحل چین در حرکت بود، راه خود را گم کرده و به کرانه‌های ژاپن رسید. با معرفی سلاح‌های آتشین از سوی پرتغالی‌ها، تغییر و نوآوری شگرفی در جنگ داخلی ژاپن پدیدار شد. در سال‌هایی که از پی می‌آمد، بازرگانان هلندی، انگلیسی و اسپانیایی هم از راه رسیدند.

پانویس
منابع
«ویکی‌پدیای انگلیسی».

پادشاهان ژاپن

در این لیست نام همسران نیامده است.
سال در قالب های: CE / AD

در افسانه ها
جینمو
سویزی
آنیی
ایتوکو
کوشو
کوان
کوریه
کوگن
کایگا
سوجین
سوینین
کیگو
سیمو
چوای
جینگو

کوفون
اوجین
نینتوکو
ریچو
هانزی
اینگو
آنگو
یوریاکو
سینی
کینزو
نینکین
بوریتسو
کیتای
آنکان
سینکا

آسوکا

۵۵۲–۷۱۰
امپراتور_کیم‌می
امپراتور_بیداتسو
امپراتور_یومی
Sushun
امپراتریس_سویکو
امپراتور_جومی
کوگیوکو
امپراتور_کوتوکو
سایمیی
امپراتور_تنجی
امپراتور_کوبون
تمو
امپراتریس_جیتو
امپراتور_مومو
امپراتریس_گمه‌ای

نارا

۷۱۰–۷۹۴
امپراتریس_گمه‌ای
امپراتریس_گنشو
امپراتور_شومو
امپراتریس_کوکن
امپراتور_جون‌نین
امپراتریس_کوکن
امپراتور_کونین
امپراتور_کامو

هی‌آن

۷۹۴–۱۱۸۵
کامو
هی‌زی
ساگا
جونا
نیمیو
مونتوکو
سیوا
یوزی
کوکو
اودا
دایگو
سوزاکو
موراکامی
ری‌زی
آنیو
کازان
ایچیجو
سانجو
گو-ایچیجو
گو-سوزاکو
گو-ریزی
گو-سانجو
شیراکاوا
هوریکاوا
توبا
سوتوکو
کونوئه
گو شیراکاوا
نیجو
روکوجو
تاکاکورا
آنتوکو
گو-توبا