سبک بین‌المللی (معماری)
سبک بین‌المللی یا شیوه بین‌المللی (به انگلیسی: International Style) نام شیوه‌ای در معماری مدرن است که در بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰میلادی در اروپا و آمریکا پایه‌گذاری گردید. این اصطلاح، از عنوان یکی از کتاب‌های هنری-راسل هیچکاک و فیلیپ جانسون که برای ثبت اطلاعات برگزاری نمایشگاه هنر معماری مدرن که در موزه هنرهای مدرن شهر نیویورک در سال ۱۹۳۲ نوشته شده بود و ویژگی‌های مدرنیسم را در سرتاسر جهان بر اساس ویژگی‌های مشترک شناسایی و تعریف و طبقه‌بندی می‌کرد که نتیجه آن تمرکز بیشتر بر ویژگی‌های سبک‌شناسی هنر مدرن بود، ریشه گرفته‌است.
آن‌ها سه اصل مختلف را تعریف کردند که عبارت بودند از:
تجلی حجم به جای جرم.
تأکید بر تعادل به جای تعصب بر تقارن.
عدم بکار بردن پیرایش و زیور.
استفاده قبلی از واژه‌ای با همین مفهوم را می‌توان به والتر گروپیوس در کتاب (به آلمانی: Internationale Architektur) و لودویگ هایبر سایمر در کتاب (به آلمانی: Internationale neue Baukunst) نسبت داد. عدم به‌کارگیری هرگونه پیرایش و زیور در طرح‌های این سبک، به‌کارگیری رنگ‌های روشن، و استفاده از ایده‌های کوبیسمی نیز از مشخصات این سبک در سال‌های اولیه بودند.
