پیورتین ها
Puritans
پیورتین ها یک گروه از انگلیسی های پروتستان بودند که در قرن 16th و 17 که به دنبال “پاکسازی” کلیسای انگلستان بودند .
پیوریتنها (به انگلیسی: Puritans) یا پارسایان گروهی از پروتستان‌های اصلاح شده انگلیسی در سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی بود که پشتیبان پالودن کلیسای انگلستان از هر گونه رسم کاتولیک رومی بودند و اعتقاد داشتند که کلیسای انگلستان تنها به طور جزیی اصلاح شده است. پیوریتنیسم به این معنا از سوی برخی از بازگشت روحانیون تبعید شده در دورهٔ مری اول، کوتاه مدتی پس از جلوس الیزابت یکم در سال ۱۵۵۸، به عنوان جنبشی فغال در درون کلیسای انگلستان، بنیان نهاده شد.
پیوریتن ها، فرقه مذهبی که بر ضد تجملات و تشریفات کلیسای انگلستان بودند
این اندیشه در پی اصلاحات دینی الیزابت یکم رخ داد و دو بعد سیاسی و دینی را در بر می‌گرفت. در بعد سیاسی این جنبش به جایی نینجامید. آنان که کلیسای انگلستان را پرت افتاده از کلیسای کاتولیک رم می‌دیدند به ستیز با باورهای کلیسایی انگلیس پرداختند.
پیوریتنها به انجیل استناد داشتند و از باورهای آنها می‌توان به پاسداری از جایگاه اجتماعی مردان و زنان و سهم شان از گناه اصلی در باورهای مسیحی نام برد. برپایهٔ اندیشه‌های ایشان دخترها از گناهی که حوا مرتکب شده‌بود ارث می‌برده‌اند.
پیوریتنها بر این باور بودند که حال که خدا گروهی را فرادست گروه دیگر گذارده پس این فرودستی باید در جامعه رعایت شود و فرودستان فرمان‌بردار فرادستان باشند. با کوچ گستردهٔ پیروان این مکتب پای این کیش به آمریکا هم باز شد.
پیورتین
پیورتین
پیشینه
برآمدن پیوریتنان ریشه در رخ‌دادهای انگلستان میانه سده ۱۶ام دارد. جنبش اصلاح دین که چندی بود به انگلستان نیز راه یافته بود، با کشاکش هنری هشتم با پاپ و فرازونشیب‌های سیاسی روزگار او، پاک به سیاست پیچید. پس از هنری، با بر تخت نشستن ادوارد ششم، زمینه گسترش باورهای پروتستانی بیش از پیش فراهم آمد. اما با روی کار آمدن خواهر ش، مریِ نخست، ورق برگشت. ملکه مری بر خلاف رویه ی پدر و برادر ش، پشتیبان تمام قدکلیسای کاتولیک در انگلستان شد. اصلاح‌طلبان و دگراندیشان را به بهانه ارتداد و کفر کشت یا زنده در آتش انداخت. هر آن که از این مهلکه جان به در برد ناگزیر راه تبعید در پیش گرفت. در این میان، گذار برخی از تبعیدیان به ژنو و کلیسای منضبط ژان کالون افتاد.
در ۱۵۵۸ ملکه مری درگذشت. اصلاح‌طلبان بر تخت نشستن خواهر ش الیزابتِ نخست را فرصتی یافتند تا جان تازه‌ای در کالبد بی‌جان اصلاحات بدمند. اما او رویه‌ای میانه‌روانه در پیش گرفت و همین آنانی را که در پی اصلاحات گسترده بودند ناامید کرد. او توانست پارلمان را همراه خود کند و برپا داشتن کلیسای انگلستان را به تصویب برساند و استوار کند. در این میان پیوریتنها بر کلیسای انگلستان را از هر گونه نشانه و نفوذ کلیسای کاتولیک زدودن پا می‌فشردند.
نام پیوریتن از همین جا بر آنان نهاده شد هنگامی که بحث بر سر ردای کشیشان بالا گرفت. پیوریتنان که نتوانسته بودند حرف شان را در پارلمان بر کرسی بنشانند همت بر تبلیغ گماشتند و همانا کامیاب شدند و کامیابی شان را وام‌دار کوشش‌های بسیار و پشتیبانان شان در میان نخبگان و در پارلمان و تسلط شان بر کرسی‌های دانشگاه آکسفورد و دانشگاه کمبریج بودند .
معرفی کتاب
دو کتاب ؛ کتاب مقدس ژنو و شهیدان جان فاکس پرخواننده‌ترین کتاب‌های روزگار الیزابت بودند.
ملکه بی آن که فرزندی داشته باشد در ۱۶۰۳ درگذشت. نزدیک‌ترین خویش ملکه نواده ی عمه اش، جمیز استوارت، پادشاه اسکاتلند بود که با آموزه‌های کالونیستی بزرگ شده بود. این بار نیز پیوریتنان به بر تخت نشستن جمیز امید بستند. اما او نیز رویه ی الیزابت را در برکشیدن و ایستاندن کلیسای انگلستان پیش برد و اصلاح دین و زدودن نفوذ کلیسای کاتولیک رم را پی گرفت. کم‌زنی جیمز به پیوریتنان در همایش بارگاه همتپتون به سال ۱۶۰۴، اعتراض ایشان را در پی آورد. «نه شاه، نه اسقف» شد شعار پیوریتنان. شاه نیز بسیاری از این ایشان از منصب‌هایی که داشتند برکنار کرد. اما جانشیان جیمز، حتا به همین اندازه نیز به اصلاح دین چندان رغبتی نداشتند. دودمان استوارت، پس از جیمزِ نخست، رفته رفته جانب کاتولیک‌ها را گرفتند و بازگشت به سنت‌های پیشین را در دستور کار گذاردند.
گرایش پادشاهان دودمان استوارت به کلیسای کاتولیک، بسیاری از پیوریتنان را از پی گرفتن اصلاحات مذهبی در انلگستان ناامید کرد و نگاه شان را به سرزمینی نو گرداند. آنان به این نتیجه رسیدند که آیین‌ها و باورهای شان را در نوآبادهای آن سوی اطلس و به دور از نفوذ کلیسای کاتولیک و فشار شاهان استوارت بگسترند. برخی ثروت‌مندان پیوریتن در ماساچوست شرکت ماساچوست بی(شاخاب ماساچوست) را پایه گذاشتند تا زمینه ی زندگی پیروان پیوریتن را در سرزمین‌های تازه فراهم آورند. در مارس ۱۶۳۰، با سرمایه شرکت بی، هفده کشتی از لندن آهنگ نوانگلستان در آن سوی اطلس کردند تا به رهبری وکیلی با نام جان وینثرپ، نوآبادی بر پایه ی باورهای پیوریتن بسازند.
آنان بر آن بودند تا ‘شهری بر فراز کوه’ بسازند که نمونه‌ای باشد از نیک رفتاری و پاک دینی برای همه جهان، به ویژه پادشاهان استوارت. از ۱۶۳۰ تا ۱۶۴۳ نزدیک به ۹۰۰۰ پیوریتن به این نوآباد کوچیدند. کوچ پیوریتنان بسیار پرشتاب‌تر از کوچ دیگر گروه‌ها در آن زمان بود. آنان کلیساها و مدرسه‌های شان را در شهرک‌ها و کشتزارهایی که در نوانگلستان پایه گذاشتند همه جا گستردند. پیوریتنان افزون بر آن که انواع گوناگون غله را می‌کشتند، به دلیل برخورداری از دریا و صید ماهی به بالا رفتن سطح زندگی شان انجامید و انباشت سرمایه را در پی آورد .
باورها و آیین‌ها
پیوریتنها گروهی بودند که پس از توافق اصلاح دین در آغاز پادشاهی ملکه الیزابت، در پی پاک کردن کلیسای انگلستان از بازمانده ی نشانه‌های پاپی بودند و هر چه به کلیسای کاتولیک روم امکان نفوذ می‌داد. پیوریتنها در سده ۱۷ام به دلیل روح اخلاق و جدیت شان در دین آوازه داشتند و همین همه شیوه زندگی شان را شکل داد و آنان برای ساختن الگوی زندگی شان برای همه ی جهان در پی اصلاح کلیسا بودند. تلاش‌های شان برای تغییر میهن شان هم به جنگ داخلی در انگلستان یاری رساند و هم به پایه گذاشتن نوآبادها در امریکا چونان نمونه‌ای برای راه زندگی پیوریتن.
منبع : ویکی پدیا
انگلستان در قرن هفدهم میلادی
قرن هفدهم دوره دشواری، برای انگلستان بود. در سال 1642م جنگ داخلی میان شوالیه ها و کله گردها در گرفت. شاه چارلز یکم در سال 1649 م اعدام شد و انگلستان مبدل به یک کشور مشترک المنافع گردید.
استقرار مجدد سلطنت در سال 1660 م نیز به نا آرامی های انگلستان خاتمه نداد. لندن دچار طاعون و حریقی شد که بخش اعظم شهر را نابود ساخت.
آتش سوزی بزرگ سال 1666 م
آتش سوزی بزرگ سال 1666 م
بسیاری از مردم با عبور از رودخانه «تمز»
بوسیله قایق، از حریق گریختند.
پس از آنکه چارلز اول (49 ـ 1600م) در سال 1625 م پادشاه گردید، روابطش با پارلمان روزبروز بدتر شد. زیرا هر یک از دو طرف اینگونه استدلال می کرد که حق فرمانروایی بر کل انگلستان را دارد. در سال 1642 م جنگ داخلی در گرفت که در نهایت منجر به شکست و اعدام پادشاه گردید. انگلستان به کشوری مشترک المنافع تبدیل شد، حکومت جدید درگیر مشکلات فراوانی شد. طرفداران پارلمان (کله گردها) در جنگ داخلی پیروز شده بودند و می بایست راههای جدیدی را برای حکومت و کشورداری بیابند. گروههای مختلف مردم خواسته های متفاوتی از حکومت داشتند
اصلاحات
بعضی از گروها مانند «مساوات طلبان» در پی آن بودند تا هر شخص حق رای داشته باشد و ثروت ملی به طور مساوی تقسیم شود، اما این جنبش سرکوب شد. در این میان پیوریتن ها، فرقه مذهبی که بر ضد تجملات و تشریفات کلیسای انگلستان بودند، از بقیه موفقتر عمل کردند. بسیاری از طرفداران پارلمان پیوریتن بودند، در نتیجه تاثیر فراوانی بر روش حکومتی انگلستان به جای گذاشتند.
محدودیت
پیوریتن ها معتقد به سخت گیری در آموزش کتاب مقدس بوده و با آنچه آنان رفتار «کفر آمیز» به حساب می آوردند، مخالف بودند. آنان قوانینی را از تصویب گذراندند که بسیاری از تفریحات سنتی مردم انگلستان را ممنوع می ساخت. سالنهای تئاتر تعطیل شد، ناسزاگویی، باده گساری و خروس بازی، گناهانی بزرگ به شمار می آمدند. در روزهای یکشنبه تنها اجازه انجام عبادات مذهبی در کلیسا و خواندن کتاب مقدس به مردم داده می شد.
استقرار مجدد پادشاهی
این معیارها در نزد بسیاری از مردم انگلستان که در انتظار آینده ای بدون نفوذ پیوریتنها بودند، به طور فزاینده ای ارزش خود را از دست می داد. این جریان پس از مرگ رهبر پیوریتن های کشور، الیور کراموال (1658-1599م) به حقیقت پیوست. پسر کراموال، ریچارد، مدت یکسال بر کشور حکومت کرد اما او حاکمی با نفوذ نبود، در نتیجه پارلمان تصمیم گرفت تا پسر پادشاه معدوم، چارلز دوم (85-1630م) را به حکومت فرا خواند تا پادشاه جدید گردد. بازگشت پادشاه ـ مشهور به «استقرار مجدد» ـ به عنوان پایان بسیاری از فعالیتهای پیوریتن ها تلقی می شد.
ویولن
ویلن آلتو، ساز رایج در انگلستان در قرن هفده بود و میان زانوان نگهداشته و با کمان نواخته می شد. اغلب در یک گروه، ویولنهایی با اندازه های مختلف نواخته می شد.
ساز قدیمی
ساز قدیمی
این ویولن آلتو که دارای صدای بم می باشد، یکی از انواع رایج و پرطرفدار این ساز می باشد.
حقایق ثبت شده
حریق بزرگ لندن در سال 1666م از یک مغازه نانوایی در پودینگ لین آغاز شد، شعله ها به سرعت زبانه کشید و در عرض چهار روز 13000 خانه و 87 کلیسا به خاکستر تبدیل شدند. علیرغم خسارتهای جانی و مالی گسترده، یکی از مزایای آتش سوزی آن بود که امکان نو سازی بخش عظیمی از شهر لندن را فراهم ساخت و ساختمانهای زیباتر و تمیزتر جایگزین بسیاری از زاغه ها شدند.
منبع » دانشنامه رشد
