درب چوبی قدیمی دریچه ای زیبا به خانه ایرانی
خانه های قدیمی به واسطه استفاده از مواد و مصالح طبیعی نظیر چوب و کاهگل، زیبا تر و دل نشین تر بودند. درست است که بسیار ساده بودند ولی همین سادگی و خالص بودنشان است که باعث می شود هر وقت از کنار یکی از خانه های قدیمی رد می شویم پر از حس خوب زندگی شویم. اصلا انگار زندگی در آن خانه ها بیشتر جریان داشت، خانه هایی که بی ریا بودند، دیوار های کاهگلی داشتند که هر وقت باران می آمد بوی زندگی سر تا سر کوچه را پر می کرد، درب های چوبی ای که کلون و کوبه ها از آن آویزان بود.
درب های چوبی اولین برخورد یک انسان با بنا بود، پس می بایست تصویر زیبایی از ساختمان را در ذهن او به جای می گذاشت، با این مطلب جذاب همراه باشید تا به یاد بیاوریم زیبایی بی حد و وصف این درب های چوبی قدیمی را.
خانه ای که درب هایش چوبی است، و بر روی آن کلون ها نمایان است، از هر خانه ی دیگری صمیمی تر و خواستنی تر می نماید، وقتی از جلوی خانه ای رد می شوی که درب چوبی با تزئین مخصوص و کلون ایی و زیبا دارد، دلت نمی آید که بدون مکث و یک دل سیر نگاه کردن از آن بگذری، حتما می ایستی، کمی نگاهش می کنی، وقتی از حس خوبش سرشار شدی شاید آنوقت رضایت به ادامه دادن مسیرت شوی.
درب های چوبی که قدیم ها در خانه ها استفاده می شد معمولا دو لته یا دو لنگه بودند، روی هر لته آن کلونی نصب می شد. کلون دایره ای شکل مورد استفاده خانم ها بود و کلون دیگر برای آقایان. دلیل استفاده از کلون و کوبه های متفاوت برای آقایان و خانوم این بوده است که اهالی داخل خانه بدانند که کسی که پشت در ایستاده خانم است یا آقا. وقتی به این درب های چوبی قدیمی نگاه می کنی، ناخودآگاه یاد این شعر می افتی:
لنگه های چوبی در حیاطمان
گرچه کهنه اند و جیر جیر می کنند
محکمند !
خوش به حالشان
که لنگه ی همند.
بالای این درب های قدیمی معمولا کتیبه هایی نصب می شد که یا از جنس گل بودند یا کاشی، کاشی های آبی لاجوردی یا فیروزه ای که روی آن ها یا بیتی شعر برای خوش آمد گویی حک می شد یا تاریخ ساخت بنا و معمار آن.
در روستاهایی مانند ابیانه که که معماری خاصی دارند در بالای این درب های زیبا پنجره هایی چوبی مشبک نصب می شد تا راهی باشد برای ورود نور به فضای هشتی پشت درب. ترکیب رنگ چوب و خاک قرمز رنگ مورد استفاده در بناهای این روستای زیبا، بسیار چشم نواز است.
در جلوی درب های چوبی که برای عمارت های بزرگ استفاده می شد معمولا سکوهایی را قرار می دادند برای نشستن، این سکوها که رف نام داشت زیبا ترین دقایق با هم بودن را برای مردم قدیمی که در این عمارت ها ساکن بودند رقم زده اند. این رف ها صحنه های زیبای گپ زدن دو خانوم همسایه با لباس های محلی زیبا، در یک بعد از ظهر خنک را زیاد به چشم دیده اند.
