خط و نشان پاکستان برای چابهار

ژوئن 4, 2016 | اخبار سیاسی, ایرانشناسی, پاکستان, چابهار, خبر, سیستان و بلوچستان, کشورهای جهان | 0 comments

خط و نشان پاکستان برای چابهار

چابهار

تاریخ انتشار : شنبه, 15 خرداد 1395

چند روز پس از نهایی شدن توافق نامه‌ای که رسما دالان ترانزیتی چابهار را کلید می‌زند، یکی از رقبای منطقه‌ای این مسیر اظهار نظری کرده که نشان می‌دهد محوریت چابهار باید پس رقابتی سنگین با بنادر منطقه به دست آید، رقابتی که به نظر می‌رسد از چند سال قبل آغاز شده است.
چند روز پس از نهایی شدن توافق نامه‌ای که رسما دالان ترانزیتی چابهار را کلید می‌زند، یکی از رقبای منطقه‌ای این مسیر اظهار نظری کرده که نشان می‌دهد محوریت چابهار باید پس رقابتی سنگین با بنادر منطقه به دست آید، رقابتی که به نظر می‌رسد از چند سال قبل آغاز شده است.

بندر چابهار در منتهی الیه جنوب شرقی آب‌های ایران در حالی به عنوان نقطه ورودی کشتی‌ها به آب‌های خلیج فارس و البته نزدیک‌ترین راه ارتباط کشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد مطرح شده، که در همسایگی خود رقیبی قدرتمند و بزرگ را می‌بیند. بندر گواتر پاکستان که بسیار به موقعیت دریایی چابهار نزدیک است، از سال‌ها قبل کار خود را برای ورود به عرصه هاب‌های دریایی منطقه آغاز کرده و سرمایه گذاران خارجی را نیز در خود جای داده است.

این بندر از سال‌ها پیش قراردادهایی را با چین منعقد کرده تا اگر ایران با رقیب منطقه‌ای خود در بنادر دریای عمان درگیر است، چین نیز گامی مهم برای کنترل نفوذ هند در منطقه بردارد.

هرچند با توجه به قراردادهای اقتصادی کلان منعقد شده میان ایران و پاکستان و البته نیاز اقتصادی دو کشور به یکدیگر قطعا روابط تهران و اسلام آباد در دیگر حوزه‌ها تقویت خواهد شد، اما اصول اقتصادی رقابت برای به وجود آوردن بالاترین مزیت نسبی را طلب می‌کند و از این رو چابهار باید خود را برای رقابت با گواتر آماده کند. موضوعی که مقامات پاکستانی نیز آن را به شکل رسمی مطرح کرده اند.

وزیر توسعه و برنامه ریزی پاکستان هرچند گفته کشورش چابهار را تهدید نمی‌بیند اما در عین حال به شکلی تلویحی از آغاز یک رقابت سخن گفته که پاکستان چند سال زودتر از ایران آن را کلید زده است.

بندر چابهار

احسن اقبال گفته موقعیت و اهمیتی که بندر گوادر پاکستان دارد، دیگر بنادر منطقه از چنین ویژگی برخوردار نیستند و روند توسعه و تجهیز بندر گوادر در مقایسه با بندر چابهار پنج سال جلوتر است.

هرچند چابهار راهی طولانی تا رسیدن به توسعه مدنظر دارد و در صورت رسیدن به اهداف مدنظر خود می‌تواند لاینر های دریایی گسترده‌ای را جدای از رقبای منطقه‌ای برای خود دشت کند اما محوری شدن در منطقه راهی طولانی را می‌طلبد که رسیدن به آن نیاز به دست یافتن به جایگاه رقبا را دارد. رقبایی که از حالا خود را آماده کرده‌اند و به نظر می‌رسد در آینده نیز با دستی پر به مصاف چابهار خواهند رفت.

اخبار سیاست خارجی – ایسنا

مجموعه:  اخبار سیاست خارجی

گورکانیان

فوریه 24, 2016 | گورکانیان, هند | 0 comments

فهرست پادشاهان گورکانی هند

گورکانیان هند

Mughal Empire

گورکانیان هند، بابریان یا تیموریان هند که به سبب انتسابشان به تیمور منابع اروپایی از ایشان با عنوان مغولان هند یاد کرده اند، امپراتوری بزرگی است که به‌دست نوادگانامیر تیمور در هندوستان ایجاد شد. این سلسله از ۱۵۲۶ تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از شبه قاره هند شامل کشورهای امروزی هند، پاکستان، بنگلادش و بخش‌هایی از افغانستان امروزی فرمانروایی کرد.

نواده‌های تیمور همچون شاهرخ و همسرش گوهرشاد در ایران کارهای بسیار ارزشمندی را در راستای فرهنگ ایرانی از خود به جای گذاشتند و دیگر نوادگان او چون بابر و فرزندانش سهم مهمی در گسترش فرهنگ ایرانی در سراسر شبه قاره هند برعهده گرفتند . حکمرانان این سلسله به تدریج تمامی شبه قاره را تحت فرمان گرفتند اما پس از مدتی بخش‌هایی از جنوب هند از اختیار آنان خارج شد. این سلسله در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان شاه جهان بزرگ‌ترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. این سلسله آخرین دوران طلایی امپراتوری‌های اسلامی به‌شمار می‌رود. در سال ۱۷۳۹ میلادی با حمله نادرشاه افشار به هندوستان مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد و در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام کمپانی هند شرقی توانست این امپراتوری را منقرض کرده و سرزمین‌های آنرا تصرف کند.

زبان رسمی در دربار گورکانیان هند، فارسی بود و فرهنگ ایرانی نفوذ قابل توجهی در این دربار داشت و همین باعث گسترش زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در شبه قاره هند شد

سلسله گورکانیان هند

سلسله گورکانیان هند که به آن امپراتوری مغولی هند یا امپراتوری بابری نیز گفته می‌شود و خود خویش را تیموری می‌نامیدند، آخرین امپراتوری عصر طلایی اسلامی‌است که به‌دست نوادگانامیر تیمور در هندوستان ایجاد شد و ارتباط تنگاتنگ و رقابتی نزدیک با سلسله تیموریان ایران و امپراتوری صفوی داشتند.

حکمرانان این سلسله از ۱۵۲۶ میلادی تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از شبه قاره هند شامل کشورهای امروزی هند، پاکستان، بنگلادش و بخش‌هایی از افغانستان امروزی فرمانروایی کردند. دوران شکوه امپراتوری گورکانی تا اواسط پادشاهی اورنگ‌زیب عالمگیر بود و کشور هند که در روزگار اکبرشاه، شاه‌جهان و اورنگ‌زیب سیر تمدن را آغاز کرده بود رو به ضعف نهاد. اروپاییان به این دوره مغول کبیر می‌گویند و پس از آن را که از قدرت این امپراتوری به شدت کاسته شد را دوران مغول صغیر می‌نامند. بهادرشاه دوم آخرین فرمانروای گورکانی بود که در سال ۱۸۵۷ میلادی حکومت را به بریتانیاواگذار کرد.

تاریخچه گورکانیان

پس از مرگ تیمور ترکان عثمانی و آل جلایر و ترکمانان قراقویونلو، برخی سرزمین‌هایی را که تیمور گرفته بود تصرف کردند. بااین همه، فرزندان تیمور موفق شدند که شمال ایران را در مدت یک سده تحت فرمانروایی خود نگاهدارند. ولی آنان اغلب با یکدیگر در کشمکش بودند. سرانجام شاهرخموفق شد که مناقشات اقوام خود را تا حدی رفع و قدرت و اعتبار کشور را نگهداری کند. ولی پس از مرگ او منطقه تحت فرمانش به قسمت‌های کوچک‌تر مجزا شد و صفویان توانستند آن‌ها را به حکومت خود پیوست کنند.

با این حال خاندان تیموری از میان نرفت و نوادگان تیمور به سرکردگی بابر چندی پستر فرمانروایی خود را به هندوستان بردند و دولت سلسلهٔ بابری را بنیاد گذاردند که اروپائیان آن را مغول کبیر می‌نامند.

دوران شکوه امپراتوری گورکانی یا مغول کبیر تا اواسط پادشاهی اورنگ‌زیب عالمگیر بود پس از وی یعنی در دوران مغول صغیر از قدرت این امپراتوری به شدت کاسته شد و کشور هند که در روزگار اکبرشاه و شاه‌جهان و اورنگ‌زیب سیر تمدن و ترقی را آغاز کرده بود رو به ضعف نهاد. بهادرشاه دوم آخرین فرمانروای گورکانی بود که در سال ۱۸۵۷ میلادی تاج و تخت را به انگلیسی‌ها واگذار کرد.

پس از حملهٔ نادرشاه گورکانیان ضعیف شدند در جنوب پادشاهی ماراتا که قدرتی تازه و دشمنی خطرناک از هر لحاظ حتی فرهنگی به شمار می‌آمد مناطق جنوبی را تصرف کرد. دین رسمی حکومت ماراتا هندو بود در حالی که گورکانیان یک دولت مسلمان بودند. به این ترتیب گورکانیان ضعیف شدند تا اینکه در سال ۱۸۵۷ میلادی بدست کمپانی هند شرقی بریتانیا نابود شدند.

منبع : ویکی پدیا  

زبان فارسی

در زمان گورکانیان هند زبان فارسی در این کشور گسترش پیدا کرد. اگر چه پیش از به قدرت رسیدن این خاندان در هند، دین اسلام توسط عرفای فارسی زبان در شبه قاره هند نفوذ کرده بود، اما تاثیر ظهور این خاندان در هندوستان، گسترش و رونق زبان فارسی را به حدی رسانید که ادبیات فارسی نه تنها مایه حیات روحی مردم عام شد بلکه این زبان، زبان رسمی درباریان نیز گردید. این رویکرد باعث هجرت بسیاری از هنرمندان، نویسندگان و شاعران از ایران به هند شد.

دوران طلایی ادب فارسی در هند، دوره‌ی اکبر کبیر است. به امر وی وزیرش تودارمال فرمانی را صادر کرد که به موجب آن، زبان فارسی زبان تمام امپراتوری اعلام گردید. همچنین به فرمان اکبر شاه برخی از کتاب‌های مهم هندوان از سانسکریت به نظم و نثر فارسی ترجمه شد و بر غنای ادب فارسی افزوده گردید. اگر در دوره‌ی غزنویان مرکز زبان فارسی در هند تنها شهر لاهور بود، این مرکزیت در سده‌های بعدی به ترتیب به مولتان و دهلی و اگره منتقل گردید. علاوه بر شاعران و عالمان و نویسندگان ایرانی که در مدت چند سده به هند مهاجرت کردند، از هندیان اعم از مسلمان و هندو، شاعران و نویسندگان و عالمان بزرگی ظهور کردند که آثارشان به فارسی است.

دوران فرمانروایی گورکانیان هند با دوره‌ی فرومانروایی دودمان صفوی در ایران همزمان است که این خود به گونه‌ای ناخواسته یکی از عوامل موثر در نیرو گرفتن زبان پارسی در هند به شمار می‌رود. نوع نگاه پادشاهان صفوی به ادبیات و فرهنگ به گونه‌ای بود که شاعران و نویسندگان ایران را از بخشش و نواخت پادشاهان صفوی نا‌امید می‌کرد و آنان گاه ناگزیر و گاه مشتاقانه رهسپار دربار ادب‌پرور گورکانی می‌شدند.

درباره هند