سبک ویکتوریا

معماری روزگار ویکتوریا یا عصر ویکتوریا یکی از گونه‌های سبک معماری است که در عصر ویکتوریا رواج داشته است.

هنر ویکتوریایی

مکتب هنر ویکتوریایی یا هنر ویکتورین که در ۱۹۰۰-۱۸۲۰ در انگلستان و آمریکا رواج داشت و این مکتب برگرفته از خانوادهٔ سلطنتی و اشرافیت نیست بلکه یک پاسخ در مقابل عوامل و بازتاب‌های زیبایی شناسانه اجتماع آن دوران بود. ویکی‌پدیا

هنر تزئینی ویکتوریا

مکتب هنر ویکتوریایی یا هنر ویکتورین (به انگلیسی: Victorian decorative arts) که در ۱۹۰۰-۱۸۲۰ در انگلستان و آمریکا رواج داشت و این مکتب برگرفته از خانوادهٔ سلطنتی و اشرافیت نیست بلکه یک پاسخ در مقابل عوامل و بازتاب‌های زیبایی شناسانه اجتماع آن دوران بود.

پیروان مکتب ویکتوریا اعقاد داشتند که ارائه بسیار خوب و مؤثر از مواد ومصالح مختلف چشم و دید بصری را تقویت می‌کند. لذا آن‌ها به تزیینات بیش از حد پرداختند به این ترتیب که خانه‌های ویکتوریایی از اغراقات در تزیین‌های ویکتوریایی پر شد و این سبک به گونه‌ای از آسایش تزلزل ناپذیر خبر می‌داد و به عبارت دیگر شلوغی این سبک را نشان می داده است.

از هنرمندان این سبک می‌توان به آگوستوس ولبی نورث مورپیوگین اشاره کرد. بازرگانان هنر ویکتوریایی را که منشا آن انگلستان بود به سرزمین‌های دیگر بردند.  منبع ویکی پدیا

سبک ویکتوریایی انگلستان Victorian style

مبلمان ویکتوریایی:

این سبک مبلمان به نام ملکه ویکتوریا، ملکه انگلستان نامگذاری شد که سلطنت وی از سال 1837 تا 1901 ادامه داشت. سبک ویکتوریایی به شدت تحت تأثیر روکوکو و لویی پانزدهم بود و در نمونه های به جا مانده از آن، به تناسب های شدید ، پرداخت تیره رنگ، کنده کاری های پر نقش و نگار و تزییناتی از این دست بر می خوریم. سبک ویکتوریایی اولین سبک از مبلمان بود که به تولید انبوه رسید.

در مبلمان این سبک می توان منحنی های اغراق شده، تشک دوزی مجلل و کنده کاری های تزئینی را مشاهده نمود. اتاقی که به این سبک آرایش شده، معمولا نمایی پر و شلوغ دارد. مشخصه اصلی آن ایجاد حس غنی تر از سبک های فرانسوی در بیننده و تناسب های شدیدتر است.

مبلمان ویکتوریایی طرحی شکیل، منحنی و زیبا داشت، اما به گونه ای شکل گرفته که برای اتاقی شلوغ با قرنیزهای تزئینی و گل های برجسته رز در سقف اتاق متناسب به نظر برسد. استفاده از چرم ظریف با دکمه های الماس مانند، مبلمان را برای مردان مناسب می نماید، در حالی که خانم ها پارچه ای مخملی و ظریف را ترجیح می دهند.

اتاق های انگلیسی کوچک تر و سردترند و برای انطباق با شرایط آب و هوایی این کشور، اتاق ها به هم نزدیک تر آرایش می شوند تا حس گرم بودن محیط را به بیننده انتقال دهند. در مبلمان سبک ویکتوریایی از منحنی های عمیق استفاده شده و پایه های برگشته آنها با نمایی سنگین و توپی در قسمت فوقانی آغاز می شود. برای ساخت آنها از تخته های سنگین افقی استفاده شده و مشخصه اصلی آن کشوهایی با حالت استوانه ای یا برجسته در جلوی آنهاست.

معماری ویکتوریایی:

معماری ویکتوریایی به طور خاص به معماری همان سال های سلطنت ملکه ویکتوریا اطلاق می شود. ولی تأثیرات این سبک در سالهای میانی و پایانی قرن نوزدهم  به قدری وسیع بود که می توان گفت که اکثر بناهای این فرن به خصوص در انگلستان از معماری ویکتوریایی تأثیر گرفته اند. معماری ویکتوریایی تلفیقی از معماری سنتی اروپایی به علاوه الهاماتی از معماری خاورمیانه و آسیایی بود. در قرن نوزدهم به کارگیری فولاد در سازه ها،‌ تحولی بزرگ در معماری را فراهم کرده بود. معماران زیادی در این دوره به دنبال روش های جدید در ساخت بناها بودند که از آن جمله می توان آگوست پاگین Augustus Pugin، السکاندر تامسون در گلاسکو اسکاتلند،‌ آرکیبالد سیمپسونArchibald Simpson و الکساندر مارشال مکنزی Alexander Marshall Mackenzie نام برد. معماری ویکتوریایی در کشورهای تحت سلطه و مرتبط با انگلستان از جمله آمریکا،‌ استرالیا،‌ و نیوزلند تأثیر فراوانی گذاشت. همچنین گسترش ارتباطات و از جمله انتشار مجله بین المللی The Builder باعث انتشار مد روز معماری انگلیس به سایر کشورها شد.

منابع:
منبع: نگاهی به هنر-صنعت مبلمان (دکو)، انتشارات راه نوین، علی انصاری
http://en.wikipedia.org/wiki/Victorian_decorative_arts
http://en.wikipedia.org/wiki/Victorian_architecture

http://www.newdesign.ir/search.asp?id=1084&rnd=8658

مکتب ویکتوریایی

مکتب ویکتوریایی در حقیقت برای توصیف آثار هنرهای زیبا و تزیینی و هم چنین آثار معماری در دوره سلطنت ملکه ویکتوریا در بریتانیا به کار می رود. به ویژه در معماری و طراحی داخلی، سبک ویکتوریایی با آن که پشتوانه ای غنی و قابل بحث دارد ولی از سبک هایی است که به گوش بسیاری افراد ناآشناست. این سبک، تلفیقی از سبک سنتی اروپایی و الهاماتی از خاورمیانه و آسیا می باشد که مشخصه اصلی آن، ایجاد حس غنی تر از سبک های فرانسوی در بیننده است. شمعدان های بزرگ، چلچراغ ها و شیشه های منقوش از نشانه های این سبک لوکس و بی نظیر هستند.

از ویژگی‌های این هنر تزیین کاری افراطی که از ویژگی‌های معماری معاصر آن زمان بود، طراحی خشن و خام، حروف نگاری (تایپو گرافی) بسیار ضعیف، قالب‌های جدید پرداخت شده از حروف بودانیو دیدات رواج یافت و تبدیل به قالب‌های به وجود آمده در مکتب ویکتورین شده البته آن‌ها درشت تر و سیاه تر بودند که به حروف سیاه معروف بودند که فرم‌های جدیدی درحروف نگاری بوجود آمد. از جمله این که آن‌ها توانستند حروف خطی دور سفید سایه دار را به وجود آوردند. حروف مصری که پس از کشورگشایی‌های ناپلئون احیا شده بود تبدیل به حروف سیاه وپیوسته شد که یکی از اصولی ترین فرم‌های حروف نگاری آن دوره شد و قالب‌های چوبی در این دوره متداول شد. یکی از خصوصیات صفحه آرایی ویکتوریایی تنوع شدید، حجم واندازهٔ حروف که در یک تیتر واحد به صورت فشرده بود و این اعتقاد وجود داشت که باید از هر ذره نهایت استفاده را برد. حکاکی روی چوب، کلیشه سازی و حروف گوتیک اروپایی در نهایت مسیر را برای حضور اشکال منفی دار و ارگانیک مهیا کرد. در طول دوران ۷۵ سالهٔ خود خود سبک گوتیک را مجدداً احیا کرد و به استقبال مدرنیسم شتافت.

عکاسی ویکتوریایی

دوره ملکه ویکتوریا در هنر که دوره ویکتوریایی هم گفته می‌شود، دوره اوج انقلاب صنعتی در بریتانیا و اوج امپراتوری بریتانیا بود؛ در این دوره که همزمان با شروع تاریخ عکاسی است عکاسان در حال تجربه کردن با دوربین، این اختراع جدید عصر خود هستند. خلاقیت عکاسان این دوره در سوژه یابی به نوعی حس شوخ‌طبعی ترسناک ختم شد. عکاسی از افراد مرده خانواده که بیشتر به منظور باقی‌ماندن تصویری و یادی از آنها انجام می‌گرفت مشهور ترین سوژه این عکاسان بود. اما یکی دیگر از سوژه‌های مورد علاقه عکاسان این دوره عکاسی از افراد بدون سر است که به مجموعه”پرتره‌های بی سر” مشهور است. در این مجموعه عکاس، سر سوژه اش را از تصویر تن او جدا می‌کند و در دست، روی میز، روی هوا یا در حالی که جسم تیزی در آن فرو رفته قرار می‌دهند. یکی از عکاسان این مجموعه جرج ایستمن است که عکس او از مردی که با چاقوی خونین در یک دست و سر خود در دست دیگر در برار دوربین ایستاده از عکس‌های مشهور دوره ویکتوریایی در تاریخ عکاسی است. این مجموعه تصویر همگی به سال‌های پیش از ۱۸۷۵ برمی‌گردد و تلاش هنرمندان برای خلق اثری متفاوت را نشان می‌دهد. این مجموعه تصویر همگی به سال‌های پیش از ۱۸۷۵ برمی‌گردد و تلاش هنرمندان برای خلق اثری متفاوت را نشان می‌دهد.

هنرهای دکوراتیو

دیزاین‌های ویکتوریایی به طور گسترده‌ای با زینت‌های بیش از حد آن مشاهده می‌شود و با احیا و استفاده از سبک‌های تاریخی آمیخته با هنر آسیای میانه و شرق در مبلمان و دکوراسیون داخلی شناخته می‌شود. هنر و صنایع دستی، جنبش زیبایی شناسی، سبک انگلستان و ژاپن، و آرت نوآ در اواخر دوره ویکتوریا آغاز شده‌اند.

کاغذ دیواری

کاغذ دیواری اغلب در الگوهای گل استادانه با رنگ اصلی (قرمز، آبی و زرد) در زمینه ساخته شده بود. ویلیام موریس یکی از با نفوذترین طراحان تصویر زمینه و پارچه در نیمه دوم از دوره ویکتوریا بود. موریس از پرده‌های نقش دار قرون وسطی و گوتیک در کار خود الهام گرفته و استفاده کرده است.

دکوراسیون داخلی

دکوراسیون داخلی و طراحی داخلی از دوران ویکتوریا به نظم و ترتیب و تزئینات اشاره کرد. در خانه‌های این دوره فضاهای عمومی و فضای خصوصی به دقت از هم جدا شده‌اند.سالن مهم ترین اتاق در خانه بود و برای برای صاحب خانه حکم ویترین را داشت که مهمان‌ها در آن سرگرم می‌شدند. اتاق ناهار خوری دومین اتاق مهم در خانه بود. میز پادیواری اغلب نقطه کانونی اتاق ناهار خوری بود.

مبلمان

در دوره ویکتوریا یک سبک غالب مبلمان وجود ندارد. بسیاری از سبک‌ها از دوره‌های زمانی مختلف در طول تاریخ مثل گوتیک، خانواده سلطنتی تودور، الیزابت، انگلیسی عجیب و غریب، نئوکلاسیک گرفته شده است. احیای سبک گوتیک و روکوکو رایج ترین سبک در مبلمان در طول این زمان در تاریخ دیده می‌شود.

دیوار و سقف

رنگ نقاشی روی دیوار در خانه ویکتوریایی بر اساس استفادهٔ اتاق انتخاب می‌شود. راهرو که در سالن ورودی قرار دارد به رنگ خاکستری تیره رنگ آمیزی شده است. اکثر مردم دیوارها را چوب کار می‌کردند. قواعد خاص برای انتخاب رنگ فضای داخلی وجود داشت. در نظریه ” هارمونی در آنالوژی ” از رنگ‌هایی که در چرخهٔ رنگ در کنار یکدیگر قرار داشتند استفاده می‌شود. و دوم، در ” هارمونی در کنتراست” بود که از رنگ‌هایی که در چرخهٔ رنگ در مقابل هم قرار داشت استفاده می‌شود.

منابع
آلکسیچ، پروفسور م. ن. مکتب هنرهای تجسمی.
http://webgardi.yjc.ir/fa/news/95834/هنر-خوف-انگیز-عکاسان-ویکتوریایی-با-سر-بریده.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «victorian decorative arts». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی ، بازبینی‌شده در ۷ دی ۱۳۹۲.